Prvobitno, Njivak je bio dio Slatine za vrijeme Otomanske imperije. Tada se Slatina podijelila na Gornju i Donju Slatinu, a Njivak je postao dio Donje Slatine. To se dogodilo oko 1850. godine, kada su tadašnje vlasti popisale oba naselja kao zasebne cjeline.

Godine 1910., za vrijeme Austro-Ugarske okupacije Bosne i Hercegovine, Srednja Slatina se izdvaja iz Donje Slatine. Prema jednom zapisu, to se dogodilo za vrijeme vlasti donjoslatinskog kneza Trive Subanovića. Njivak ostaje u sastavu Srednje Slatine sve do osamdesetih godina prošlog vijeka.[1]

Možda bi selo Njivak i dalje bilo dio Srednje Slatine da se krajem šezdesetih godina u tom selu nisu desile velike političke promjene.

Naime, mještani sela Srednje Slatine su nakon višegodišnjeg rada uspjeli dovršiti lijepu i modernu, za to vrijeme, osmogodišnju školu. Škola se zvala OŠ "Moša Pijade" i počela je sa radom školske 1959/1960 godine. Nju su pohađala djeca sa područja dvije opštine Gradačca i Bosanskog Šamca, odnosno iz sela tri Slatine, Tramošnice, Orlova Polja, Gajeva (tadašnji dio G. Slatine) i Njivka (tadašnji dio Srednje Slatine). Gornja i Donja Slatina i Kornica pripadale su opštini Bosanski Šamac a Srednja Slatina, Tramošnica i Orlovo Polje opštini Gradačac.

Godine 1966. izgrađena je i počela sa radom nova osmogodišnja osnovna škola u Gornjoj Slatini koja je nazvana po narodnom heroju tog mjesta Peri Bosić. Đaci iz Gornje i Donje Slatine i Kornice od te godine idu u školu u Gornju Slatinu. Opštinske vlasti u Gradačcu osmogodišnju školu iz Srednje Slatine prebacuju u Tramošnicu a u Srednjoj Slatini ostaje četvorogodišnja.

Ove promjene su izazvale nezadovoljstvo mještana Srednje Slatine ali su ih podijelile po pitanju kojoj će školi pripasti njihova škola, onoj u Tramošnici ili onoj u Gornjoj Slatini. Rukovodstvo tadašnje mjesne zajednice je na kraju odlučilo u znak protesta protiv ove odluke opštinskih vlasti da se izdvoji iz Opštine Gradačac i pripoji Opštini Šamac, što je 1970. godine odobreno od strane republičkih vlasti. Naredne godine škola je pripojena osnovnoj školi Pero Bosić u Gornjoj Slatini.

Međutim, dio sela koji se zvao Njivak nije bio zadovoljan tom odlukom i uputio je peticiju republičkim organima sa željom da ostane u sastavu opštine Gradačac i da se izdvoji iz Srednje Slatine. Nakon procesa koji je trajao oko desetak godina, Njivak je dobio status naseljenog mjesta i postao zasebno selo.[2]

Prema popisu stanovništva iz 1991. godine, Njivak je imao 107 domaćinstava i 388 stanovnika.

Iako je Njivak postao zasebno selo, još uvijek je bio na mnogo načina povezan sa Srednjom Slatinom. Djeca su išla u školu u Srednju Slatinu, crkva im je bila u Slatini, Dom kulture im je bio takođe u Slatini, igrali su fudbal za Slogu, izlazili su u kafanu i kafiće u Slatinu, itd. Njivak nije imao čak ni prodavnicu, imao je samo skladište građevinskog materijala i otkupnu stanicu mlijeka.

Rat devedesetih godina promijenio je sve. Selo je napustilo svo njegovo stanovništvo.

Nakon Dejtonskog sporazuma, Njivak je postao dio Republike Srpske i opštine Pelagićevo. Posle rata, dosta kuća je obnovljeno, ali selo nikada nije povratilo svoj život.

Po popisu stanovništva 2013. godine u BiH, Njivak je imao samo 32 domaćinstva i 107 stanovnika.[3]

Popis je jedno a istina je drugo, danas u njemu žive samo Ruža i Anto Ivanković.

Anto je izrazio svoju zabrinutost zbog toga što mnogi ljudi imaju kuće u selu koje ne održavaju. On sam održava svoje dvorište, ali i još desetak drugih. Često ga ljudi kontaktiraju i pitaju da li može održavati i njihove kuće, a on nikada nikoga nije odbio.

Ruža je izrazila tugu zbog toga što mnogi ljudi koji su otišli iz sela ne pokazuju interesovanje za svoje selo, za povratak u njega ili bar da pomognu njegovo održavanje. Ona i Anto održavaju selo i okolinu kapele skoro bez ičije pomoći. Iako su često sami, oni svoj rad vide kao svoje zadovoljstvo i sreću.

Video pozajmljen sa Posavske televizije