I dok su turske vlasti u južnim krajevima zvorničkog sandžaka još krajem XV veka naselile novo stanovništvo, dotle je nahija Nenavište tj, područje između reka Save, Bosne i Tinje ostalo još dugo vremena pusto. I 1533. godine u Posavini su bila naselјena samo 4 mesta: varoš grada Gračaca, Bihća Glavica, Koprivnica i Modriča sa svega 49 kuća./8/

      Tek sredinom XV veka i ovde nastaje period političke i privredne stabilizacije gde turske vlasti koloniziraju novo stanovništvo dovedeno iz Hercegovine i Crne Gore, koji su bili pravoslavne vere. Ovi doselјenici bavili su se pretežno stočarstvom i ratništvom, pa su kao takvi najviše odgovarali turskim osvajačkim planovima. Zato su ih naselјavali u pogranične oblasti i davali izvesne povlastice, tj. imali su status slobodnih stočara među kojima je bilo i sitnih hrišćanskih spahija. Ta povolјna okolnost ubrzavala je naselјavanje opustošene Posavine tako da je 1548. godine ovde već bilo oko 30 manjih naselјa sa 436 kuća. Ali kada je Posavina prestala biti pogranična zona i Turcima njihove usluge više nisu bile potrebne, oni izgube svoje ranije privilegije i od slobodnih selјaka stočara postanu obična raja vezana za zemlјu./9/

      Kako je Turska i dalјe vodila ratove u Slavoniji, Hrvatskoj i Austriji, ovo novo stanovništvo nije se moglo dugo održati u ovim krajevima pa su nastala česta selјakanja koja su vršena prinudnim putem ili svojevolјno iz ekonomskih razloga./10/ Međutim, kada je 1683. godine izbio bečki rat između Turske i Austrije, ponovo nastane teško stanje za hrišćane u Posavini. Ogorčeni svojim porazom kod Beča Turci su prilikom povlačenja iskalјivali svoj bes nad hrišćanima i za kratko vreme sasvim opustošili Posavinu, koja je vremenom obrasla gustim i neprohodnim šumama. Tada je na hilјade hrišćana sa svojim sveštenicima pobeglo u susedne krajeve. Jedino su ostali pošteđeni gradovi Bijelјina, Zvornik i Gradačac sa manjim brojem muslimanskog živlјa./11/

      U to vreme nastupile su i gladne godine, naročita 1674, 1690,1740./12/ kao i česte epidemije kolere i kuge koje su harale i pustošile stanovništvo. Poznatije epidemije bile su 1690, 1731, 1741. godine./13/ Kako je izgledao ceo taj prizor govori franjevački letopisac fra Nikola Lašvanin koji kaže: „Pomri mlogo naroda od glada, a beanja biaše od Save prid vojskom cesarevom, kud god bi se mako ležahu mrtci, nit se kopahu nit imadiaše tko. Jeđahu resu liskovu, s drvja koru, vinovu lozu, pse, mačke. U Sarajevu izidoše dica mater mrtvu. U Banjojluci koga bi obisili, obnoć bi ga gladni lјudi svega izili, a u to vrime paša siciaše i višaše uskoke i raju, koga god bi doveli, i te bi lјudi mrtce sve izili. Davali bismo jist ubogim, al kako bi se najilo te bi i umrlo...“./14/
      Tako je to ostalo sve do 1739. godine kada je između Turske i nemačkog cara Karla VI zaklјučen mir. Narod je opet počeo naselјavati opustošenu Posavinu i iz osnova podizati nova naselјa./15/
      Novo pravoslavno stanovništvo doselјavalo je s juga, iz Starog Vlaha, Polimlјa, Gornjeg Podrinja, Hercegovine, Crne Gore i Sedmoro Brda i sa zapada od banjalučkog i travničkog okruga, Rimokatoličko stanovništvo doselјavalo je iz srednje Bosne i Žepča./16/ To je ujedno bila poslednja smena posavskog stanovništva širih razmera.